Si Tatay

Photo Credit: Shutterstock

"Ang bawat bata sa ating mundo

Ay may pangalan may karapatan"

          Sa tuwing naririnig ko ang kantang ito kumikirot ang aking puso. Bakit ganun? Bagit ganito?

          Ang kabataan ko, ang kamusmusan ko. Wala akong maalala. Walang akong maalalang masayang araw sa amin ni Itay. Marahil ay hindi kami magkasundo.Marahil sa hindi ko naramdaman ang presensya niya.

          "Bakit ganun? Lagi na lang akong mali. Bakit ganun? Kapag lasing si Tatay laging ako ang napapagalitan. Bakit ganun? Lagi na lamang siya ang tama at kami ang mali. Bakit ganun? Nag-aalala lang naman kami sa kanya kaya namin siya pinagbabawalang manigarilyo at maglasing."

          Ang mga hinanakit kong ito kay Tatay ay nai-status ko na sa facebook. Lahat ng ito ay nakwento ko na sa mga kaibigan ko. Ngunit paulit-ulit ang kanilang payo sa akin. Intindihin ko daw si Tatay at baka may pinagdadaanan lang. Intindhin ko rin at baka may problema lamang na hindi masabisabi sa amin.

          Ngunit araw-araw ko namang iniintindi si Tatay. Kahit sa kabila ng pag-intindi ko sa kanya ay ako lamang ang nasasaktan. Kahit sa kabila ng lahat ay hindi ko naramdamang may tatay ako. Naiinggit pa nga ako sa mga kaibigan ko. Kasundo nila ang mga magulang nila. Kasama nila ang mga Tatay nila sa pamamasyal. Kalaro nila ng basketball ang tatay nila.

          Pero iba kami ni Tatay. Parehas kaming lalaki na hindi magkasundo. Parehas kaming matigas ang ulo. Siguro nga nagmana talaga ako sa kanya. Kung ganunman, dapat ay mahal niya ako. Ngunit hindi ko maramdaman iyon.

          Maraming beses na kaming nag-away, nagsigawan at nagkatampuhan. Ngunit kakaiba ang naging sumbat niya sa akin ng araw na iyon. Nakikita kong unti-unti tumutulo ang luha niya. Umiiyak siya habang sinasabing "Sana hindi na lamang lumaki ang mga anak ko." Ito ang unang pagkakataon natahimik ako at nakaramdam ng kirot sa aking puso.

          Lingid sa kaalaman ko, nagkaroon ng malubhang sakit si Tatay na naging dahilan na mawalan siya ng trabaho. Kahit pa man ganun ang nangyari, nagsumikap siya para maitaguyod ang aming pamilya at mapagtapos kami ng pag-aaral. Hindi ko man lang naisip ang mga sakrpisyo niya para sa amin.

          Sobrang naaawa ako kay Tatay. Hindi ko lubos maisip na mapapaiyak ko siya. Hindi ko sinasadya. Bakit ganun? Nagsisisi ako. Hindi ako nakinig sa payo ng mga kaibigan ko. Hindi ko man lang naisip ang mga paghihirap niya para sa amin. Hindi ko man lang naisip na minsan siyang pinagkaitang maging bata.

          Si Tatay na wala sa tabi ko dahil naghahanap ng trabaho para mabuhay kami. Si tatay na lagi akong napapagalitan dahil matigas ang ulo ko. Si Tatay na umiyak dahil sa akin. Si Tatay. Oo, ang tatay ko. Kahapon lamang ay umiyak siya, ngayon siya'y wala na.

Tara sa Divisoria!

          Ang Divisoria ay isa sa mga natatanging pasyalan at bilihan ng isang tulad ko na nagtitipid sa pera, naghahanap ng swak na produkto at pasok sa bulsa ang presyo. Tunay ngang bilihan ng masa kung maituturing ang lugar na ito.

          Sa loob ng apat na taon kung paninirahan sa Maynila, ay masasabi kong naikot ko na ang buong Divisoria. Simula sa simbahan ng Tondo, mga tindahan ng school supplies, tindahan ng mga damit, tindahan ng mga sapatos, sa may maliit na palengke, 168 Mall, Tutuban, 999 Mall at iba pa. Malamang kahit nakapikit ako habang nililibot ang Divi ay makakauwi ako sa bahay. Eh kasi naman apat na beses sa isang linggo ako dumadaan dito at dalawang beses sa isang linggo ako namamasyal dito.

          Ngunit sa muling pamamamasyal ko rito, may isang bagay akong natuklasan. Hindi pinakamurang bilihan ng damit o sapatos, hindi bagong stalls, hindi gwapo tindero at hindi magandang tindera kundi isang Police Station sa likod ng 168 Mall. Marahil hindi ko ito napansin dahil pamimili ng damit ang inaatupag ko. Paghahanap ng korean stalls ang karaniwang ginagawa ko. Pagsusukat ng sapatos, damit at pamimili ng bag na mura lang naman ang rason ko kapag nag Divi.

         At alam mo ba kung ano ang naiisip ko ngayon dahil sa natuklasan ko? Syempre, kapag naulit ang nangyaring pag snatch ng gamit sa akin, alam ko na kung saan may pinakamalapit na Police Station. Eh kasi naman noong nadukutan ako sa Divisoria hindi ko alam kung saan magpapa blotter. 

          Minsan napapaisip rin ako kung bakit sa loob ng apat na taong pabalik-balik ako ng Divisoria ay ngayon ko lamang natuklasan ang bagay na ito. Siguro ay dahil nasa likod nga ng 168 Mall ito at nasa liblib na lugar. Naiisip ko pa nga minsan na natatakot siguro magpakita ang mga pulis na ito sa publiko dahil tagong-tago yung opisina nila.

          Nais ko rin ipaalam sa inyo na may dalawa pang police station sa Divisoria. Yung isa malapit sa Tutuban Mall at yung isa naman ay malapit sa Reina Regente sa may footbridge. At huwag kalimutang mag-ingat palagi kung nais mong mamili sa Divisoria. Nakabili ka nga ng mura na salisihan ka naman. Kaya ingat!